مبتلاى دوست

صبا! گذر كنى ار در سراى دوست
بر گو كه دوست سر ننهد جز به پاى دوست
مــــــن ســــــر نمى نهم، مگر اندر قدوم يار
مـــن جان نمى دهم، مگر اندر هواى دوست
كـــــــــردى دل مــــــــرا ز فراق رُخت كباب
انصافْ خـــود بده كه بُوَد اين سزاى دوست؟
مجنــــون اسير عشق شد، امّا چو من نشد
اى كـاش كس چو من نشود مبتلاى دوست